Hmm..!

"Kendinizi şair olarak görmeseniz de benim gibi her gün sayfanıza gelip şiirlerinizden ilhamla yeni şiirler yazanların olduğunu bilmenizi istedim. 

Hürmet ve muhabbetle üstâdım "

meğer

Meğer, ömrüm sandığım, vaktinden çok önce öldürülmüş bir adamın, kaybettklerini unutmak istediği bir günce imiş...

Bazı mektupların cevabı sessizce ağlamaktır

"Özlemek diyorum seni;

Burnumun direği sızlar 

gözlerim yaşla dolar 

Birkaç fotoğrafla konuşur 

Bir sesle avunurum...

Dile getirmekten çekinir 

İçimde yaşamaya çalışırım...

Bedenim ruhun sevgimle sana

sadakatle yaşarım... 

Sense duygularımdan bihaber..."

* * *

"Sen yalnızlığı hiç hak etmiyorsun,

Ne güzel çiçek açardın aslında sen

Bir bahar lazım sana..."

* * * 

"Bazen aklına ondan başka bir şey gelmez. 

Sözleri, söyledikleri çınlar kulağında.. 

Hoş kahkahaları yüzüne tebessüm katar. 

Gözün arar, bulamazsın. 

Gönlün arar, ulaşamazsın. 

Tenin arar, dokunamazsın.

Kulağın arar, duyamazsın. 

Rüya gibi, ama gerçek.

Bir kuyu gibi, ne yana dönsen duvara çarparsın. Çarpa çarpa yorgun düşersin, duyguların darmadağın, vücudun yere serilmiş, ruhun huzursuz.

Uyandığındaysa; .... mutsuz sağır dilsiz kör. 

Niye yaşadığını bilmeden, amaçsız, kuralsız, aldığın nefesi bile israf gibi alırsın. 

Sonra yine düşersin o kuyuya. Bir gün hiç çıkamayacağını bile bile düşersin..."

"Hangi ceylan seni kesmiş de çocukken memeden,

Hangi kaplan sana süt vermiş öz annen yerine?
Üç yüz evlik köyü takmış saçının tellerine,
Sürüyorsun bu mezarlıkta için titremeden.

Faruk Nafiz Çamlıbel"

oltama takılan

Aşka yazmak isterken, oltama her defasında hüzün takıldı.

İçimdeki fırtınalar dindi mi, onu da bilmiyorum.

Ah aynaya bir bakabilsem, belki o zaman buradan da giderdim... 

Seni ağlattım ben

Seni ağlattım,

Gülüşlerine ömrümü verirken hem de...

Seni ağlattım,

Şehrimin kuşları şarkı söylemez artık,

Bahar gelmişken hem de...

Seni ağlattım ben,

Üzüp mutsuz ettim,

Mutluluğuna dualar ederken hem de...

Seni ağlattım!

Seni ağlattım ben!

Böylesine severken hem...

Kuşlar kimsenin umrunda değil!

''Merhaba,

Doğrusu artık sizden ümidimi kaybettim. Nasıl başardınız, hiç mi canınız sıkılmıyor, bravo. Artık dönmez bu adam faceboka.. Çok özleniyorsunuz..''

İlk zaman sıkılacağımı biliyordum. Daha önce de hesabımı kapatmış ama silmemiştim. Önceleri bir boşluk oluyor, yerini dolduracak başka şeyler bulmak zor değil aslında. Zaten bloğum bir nevi günlük iç dökümü gibi. Elbette dostlarımı özleyip, merak ettiklerim var, herkese en kalbi selam ve sevgilerimi sunuyorum. 

İnsan girdiği ortamın atmosferinden etkilenir, orayı gereğinden fazla ciddiye alırsa, incitici yorumlar mesajlar...kendi özel hayatından tat alamaz hale gelebilir. 

Bir başka sevgili okurum ''..gerçekten sadece bloğunuzda mı yazıyorsunuz?''diye imalı bir soru sormuş. Niçin yalan söyleyeyim ki, pinterest ve tumblr da seven iki dostumun Murat Mesut paylaşımlarından haberim var bir de kitap alıntıları diye bir yerden söz ettiler, linki var henüz inceleyemedim, kime ait bir bilgim yok, sahibine teşekkür ediyorum, değer verip iktibaslar paylaşmış. 

Dostlar,

Hayat kısa ve kuşlar kimsenin umrunda değil. Şiir seven üç beş kişi kaldık, bahar bir şey anlamadan geçti, yaz da akar gider, kala kala hazan kalır, hüzünlü bir hesaplaşma için kendimizle...

Gülmek

Dolu dolu, doya doya gülüp kahkaha attığı günleri özlüyor insan. 

Galiba onlar insanın çocukluk ve gençliğinde yaşanıyor.  

Bazıları da muhtemelen ve sayıları az da olsa seven çiftlere nasip oluyordur. 

En iyi ve sahici gülüşmeler çocukların ve aşıkların dünyasında mı mevcut..?

İnsan, muhteşem bir Halik eseri. Bedendeki yüz gülerken farklı bir şekil alıyor, ruhun gülmesi nasıldır acaba? 

Belki de gülmelerin çoğu gaflete dairdir!

git ama

Tamam git ama 

ara sıra gün batımında,  

içli bir şarkıda, 

boynu bükük bir mısrada 

an bu adamı da...

bir kez daha/seslisi

https://youtube.com/shorts/Z5AWp73A4bI?feature=share

Vermek

Vermeyi yalnızca maddiyat sanma!

Sevgi ver, emek ver, zaman ver, kıymet ver...

Bir çok insan vermeyi yalnızca karşısındakinden bekleyip, kendilerinin de verecek bir şeyleri olduğunu akıllarına getirmeyen benciller sınıfındandır.

kırıntı

O, en önemli parçası eksik puzzle misali kitabım ve buralara döktüğüm kelimecikler, içimin kırıntılarıydı, öyle de olacak...

Aslında ne içimi dökecek kabiliyetim ne de isteğim oldu...

Kaçamak aşıklar gibi, çekinerek yazıp kendimi oyaladım. 

Bazen altını, bazen üzerini çizmek istedim, altında kaldım, alttan alıp, avazlarıma maske takıp, görünmüş gibi yaptım...

Zaten şu dünyada kim yeterince kendisi ile var ki, aldırma...

Hayır yanlışınız var!

Hayır yanlışınız var!

Kavuşunca, bir romanın kapağına açılır yolunuz...

Şiirse  baştan başa -ki sonu yoktur- ayrılıktır, hasrettir...

sevdi beni

Sevdi beni yalnızlık,

Kimseye yâr etmiyor...

sevdiğim

Sana kırgın, dünyaya dargın,

Sana hasret, dünyadan bezgin gideceğim...

Sevdiğim,

Ben seni severek öleceğim...

Bazı yaralar

"Sevdiğim bir yaram var gönlümün derininde, sızlatan fakat can yakmayan..."demiş ya şair...

Bazı yaraların hiç kapanmadan inceden inceye sızlamasını seversiniz...

O, hayatınızın anlamını derinleştirir. 

Duygularınız durulmaz, göz pınarlarınız kurumaz...

Seversiniz...

özür dilerim

Yaşamaya,

Yaşamdan lezzet almaya,

Nefeslenmeye,

Yani sana,

Seni sevmeye,

Bu kadar geç kalmak istemezdim.

Özür dilerim...

Fiyasko

F arkındaydık tabii ki o 

İ nceden inceye,

Y ana yakıla bozulan, 

A yarlarımızın, bizi o beklenen

S ona götürdüğünü...

K aygılarla sevmeler çekişirken,

O k yaydan çıkmış ve yay kırılmıştı...

seninle gittiler

Bayramlar bende,

Sevinçleri seninle gittiler...

şiirler ölmez

Mecalini kaybeder,

Umudunu yitirir,

Yorgun düşer, 

Lâkin şiirler ölmez...

İnsanlar ölür,

Şiirleri hece taşı gibi miras kalır

Ve her şiirin  bir alıcısı,

Hatta katili, maktülü 

Başrolü vardır da figüranı hiç bulunmaz...

Şiirler ruhumuzun ince ince süzülen ırmakları,

Ben gibilerin hüzünlerinin tekrarı...

Şiiri seven gönüllerin her daim sıcacık gözyaşları ve tazecik hüznü vardır.

Ne zaman bir şiir öldü derlerse inanmayın!

Şair ölür, şiirlerin başı sağ kalır...

Bir çırpıda bitiverdi, gelip gidiverdi...

"Yorgunluk ve bıkkınlığın olmadığı yerler" çağırsa bizi...

Hak etmesek de alsalar içeri,

Mücrimliğimizi yüzümüze vurmadan...

Kerem kapısından giriversek içeri...

Gün gelir şu kanatlanmakta olan Ramazan-ı şerif gibi, son güne gözlerimizi açtığımızdan habersiz giderken, kalbimizde hep o tutunduğumuz umut...

bazen de

Ben gittim,

Onlar küstüler...

Gerçekten gelebilmiş miydim,

Bunu düşünmediler....

O bir şiirdi

Rüveyda simgesel bir şiirdi...

Hangi mısrasının, hangi dizesinin, hangi hecesinde kalakaldım; dağılmıştım, belki de dalgındım ya da kavuşamamaktan dargın... bilmiyorum...

eşik

Özlemenin o çıldırtan çaresizlik eşiğini aştıktan sonra, özlemiyormuş gibi yaparak yaşamayı da öğretir hayat...

https://youtu.be/7ylTzg7P9BA

Kimse yadırgamaz sanırım

Eskiler, sizin görsellerinizle yenilenileniyorlar. Nasılsa "kendimin tekrarı"olduğum için kimse yadırgamaz sanırım. 

Teşekkürlerimle, herkese bayram tadında bayramlar diliyorum.

imza

Artık ne uzaklar yakın,

Ne yakınlarımız yakın...

Hâyâllerimizin külleri üzerinde ölüyoruz, dargın...

Yalnızlığımızın yarasına imza atanların canları sağ olsun...

 [Yazılı görsellerinize, emek ve değer verişinize çok teşekkür ediyorum]