Uzun zaman var ki, insanlara uzağım.
Önceleri beni kaçıran şey,kırgınlıklarımdı.
Zamanla kırıla kırıla, kırmayı da öğrendim..!
İnsanlardan kaçma zamanım da bundan sonra başladı...
Yoksa kibir benden uzak olsun.
Kibrim değil beni ''tek'' yaşamaya iten şey.
En sevmediğim şeydir zaten kibirli, cimri ve merhametsiz insanlar..!
İnsanları sevmediğim için de değil, bu ric'at...
Her cana şefkatim, merhametim vardır.
İnsanlar soğuttu beni insanlardan!
Hoyrat, kaba,basit yol vermedin,yan baktına ''kan dökücü'' olan insan, tarifi yapılan insan mı bilmiyorum...Ama soğudum...
Güzel dostlarıma bile telefon kadar yakınım artık..!
Bu çağda ''aşkım'' kelimesini ne duyasım var, ne de aşık olasım...
Her kadına hayal kırıklığıyım ben...
Limanıma gemiler gibi yanaşsalar da, demirlemelerine, kalmalarına izin yok !
İnsan kaç kere canının yanmasına izin verebilir ki, kaç kere...?
''Tek'' yaşamayı hem öğrendim, hem de sevdim.
''Tek'' yaşıyorum ama ''yalnız'' değil...
Yalnızlığı, zamanın sahibi sevdirdi bana...
Edebiyat olsun diye dememiştim bir zamanlar :
''Sevdi beni yalnızlık, sonra bir baktım,
Ben de Oona tutulmuşum/tutunmuşum...''