Sabahlardan bir sabah.
Saat 06:44
Bir SMS!
Çocukluk arkadaşımdan olduğunu gördüm ama o bana bu saatte yazmaz!..
İTÜ Edebiyat mezunu ya, belki bir edebiyat!..
Belki bir latifesi var!
Çocukluk arkadaşım dediysem onlar benden en azı 2 yaş hep büyüktüler.
O daha fazla, sanırım 4 yaş falan
Minyon tipli, son derece sakin,
Efendi ve farklı merakları,hobileri olan,
Onca yıl ''bir kez'' bile beni ya da bir başkasını kırdığına şahit olmadığım dost...
Ne zaman semte gittiğimi duysa hemen koşup gelen,
Farklı dünya görüşlerimizin, mazimizi ve dostluğumuzu asla silemediği, zedelemediği bir adam!
Onun yanında birileri politikadan konuşsa hiç renk vermezdi, ben de sevmem eski dostlarımla politika konularını. Farklı dünya görüşleri fanatikler arasında dostluğu yok eder!
Sevdiğim,özlediğim bir ağabey ama biz ona ''abi'' demez, ismini söylerdik, çünkü mütevazı ve hep bizim seviyemizde yaşımızdaydı...
''Evlenmez bu adam artık!'' dediğimiz,ümidimizi kaybettiğimiz demlerde evlenmiş ve çocukları da olmuştu.
Geç evliliğin mahsurları konu olduğunda, ''kızımla parka gittiğimizde, amca ne güzel torunun var!'' diyorlar demiş, soran bakışlarla merak ettiğimizde, omuz silken bir ruh ile, ''tebessüm ediyorum sadece'' demişti.
Ama bu SMS'te ne edebiyat ne de bir latife saklıydı.
''Sevgili Eşim H...P... Hakkın Rahmetine kavuşmuştur.!''
Düşünsenize, sevdiğiniz birinin numarasından size başkası tarafından yazılmış bir mesaj...
10 dakika sonra son mesaj onun telefonundan :
''Cenazesi öğlen namazını takiben Şakirin camiinden kalkacaktır!''
Şaka gibi ama şaka değil!
Bir varmış bir yokmuş gibi!..
Aslında kaybettiğimiz kişiye ağlarken, bir yandan da kendi ölümümüze ağlarız, belki daha çok!
Anılarımıza ağlarız.
Ölümlü oluşumuza ve ne ile karşılaşacağımıza,ne ile karşılaştığına, bizi nereye götüreceklerine!
Gittiğin yerde, dünyadakinden daha huzurlu olursun inşallah canım arkadaşım!
İstanbul, bir ''İstanbul beyefendisini'' daha kaybetti!