Ben veda edip kapıyı çekip gidince, gitmiş olmuyorum!
Karşımdaki sanki aksine daha çok inatlaşıyor, kalmak için!
Engellemeler, susmalar bir işe yaramıyor çünkü!
Sonunda yöntem değiştirdim!
Benden sevgili niçin olmaz ''bir kere'' izah ettikten sonra, işbu ''olmazı'' zamana yayarak, duyulan ilgiyi, sevgiyi zaman içinde eriterek, kendimin sıradanlığını göstermek!
Tıpkı sıcak güneşte yavaş yavaş eriyen buz tabakası gibi!
Ya da suyun içine konulup, altı kısık ateşte ısıtılmaya başlayan kurbağa teorisi gibi!
İlişkiyi sıradanlaştırırken sos olarak da araya karşımdakinin ''canını sıkacak'' katkıları azar azar katmak!
Gerisi zamanın işi olarak bingo!