İnsan, yaşarken en çok kendi zatını tanımayı ihmal eder. Hatalarını önemsemez, sürekli yaptıkları zaten artık hata olmaktan çıkmıştır (!)
İçimizdeki o doymak bilmeyen arsız düşmanımız; nefsimiz.
Sürekli menfaat hesabına göre diyalog kurgular. (Hiç sevmem öyle tipleri.)
Ve insan kendisine sürekli iyilik beklentisi içindedir. Kendisi yapmasa da olur ama ona iyilikte kesinti, mola olmamalıdır. İyilikleri ve iyi günleri çabuk unutur. İnsan gerçekten nankördür. Vefası azdır. (Bu tipler de sevilecek gibi değil değil mi?)