Yaşımız artarken, vazgeçtiğimiz şeyler azalmıyorsa, bu hayatı yaşama klavuzuna göre anlamlandıramamışız demektir.
Hırslarımız, arzularımız tamaha evrilmiş hatta bir nevi put olmuş demektir!
Maddi ihtiyaçlar azalıp, manevi gıdalar önceliğimiz olmuşsa, terki dünyanın sancılı olmayacağını umabiliriz...