Umutlu bir tebessümle gözlerimizi açardık.
Ben çocukken diye uzunca yazabilirim ama kısadan bitireceğim;
Ben çocukken gül bahçeleri, balkonları olan komşularımız, evler çoktu.
İki avucumun arasına bir insanın yüzünü alır gibi öylece kokusunu ta ruhuma kadar çekerek koklardım gülleri...
O kokular, o yıllarda kaldılar...
Büyüdüm, bir gün bir kız gördüm, hep uzaktı, uzaktık... O güller gibi koktuğunu hâyâl ederek, kendi gerçeğimin sayfasını çevirdim...
*
