Malum, müzik benim için bir eğlence aracı değil; hüznümün ifadesi...
İçimde var olan hüzne eşlik ediyor ve çoğu zaman da canlandırıyor...
Peki müzik dinlememek çare mi?
Hayır!
Bu defa da sonbaharın melodisine, yaprakların ritmine, rüzgarın esintisine kapılır giderim...
Gecenin sessizliğindeki violini dinlerim...
Güneş doğmadan önceki saba makamında demlenirim...
Bunlar olmasa, nefes alış verişlerimdeki dizili notalar girer devreye...
Ya parmaklarım, onların tuttuğu tempoyu ne yapacağız...
Ya ayaklarım, yürüyüş zamanı orkestra onların...
