Gülen bir maske taşıyoruz hepimiz, içimizdeki yaraları kapamak, saklamak için.Ve ruhumuza taktığımız bir papyon, ya da ışıl ışıl kolyeler yok aslında...
Acılarımıza toslamamak için, onlarla yeniden yüzleşmemek için, gün içinde, günü birlik tesellilere adamışız, aşka adayamadığımız gönüllerimizi.
Belki de hepimiz bir sevdadan yaralı, belki de hepimiz bu yüzden o maskelere ihtiyaç duyuyoruz, çok güçlü görünmek adına.
Zaman geliyor, bir şarkı, bir şiir darmadağın ediyor maskemizi, şakağından vuruyor duvarlarımızı ve oracıkta o an yığılıveriyor ruhumuz.
Acılar maya yapmışsa bir insanın benliğinde, yüreğinin götürdüğü yere de gitse hiç bir şey değişmeyecek, bu yüzden yapılacak ilk iş, bu acıların mayasını yürekten kazımaktır.
Söylemesi kolay, başarması zor da olsa, gönül defterindeki sayfayı çevirmeden, yeni ufuklara yelken açmak, yeni bir aşka kapı araladığını sanmak, beyhude bir çaba olacaktır.
