Sessizlik (30)

Bazen gölgemle yer değiştirip, bedenimi ararken, gölgeye benzer başka bir şey görüyorum; ruhum... 

Bazı hallerimi tasvip ediyor, bazılarına şaşkın, bazılarına hüzünlü.  

Ah bu sessizlik ne oyunlar oynuyor insana... 

Sessizlik [29]

Zaman geçtikçe daha da sessizleşiyor insanın dili... 

Duruşu, kimliği, kimsesizliği, hali... 

Hayatın bir aldanmaca, bir oyun olduğunu çok sonra anlıyor insan, son dönemece yaklaşırken... 

Sessizce gitti annem, dudaklarında tebessümle... 

Ondan kalanları toplarken bir daha tekrarlanan koyu bir hüzün... 

Her yerden esmekte sessizlik, bir kamçı gibi. 

Ev sessiz, odası sessiz, hayat sessiz... 

Gitmek için geldiğimizi bilsek de bu gitmeler tarifsiz, bu harfler mecalsiz. 

Sessizlik [28]

İçimde bestelenmemiş bir güftenin notaları,

Birbirinden bağımsız böylesine dağınık dans ederken, 

Söyle ey sessizliğin dili; 

Hangi gecenin sabahına doğar; 

sonsuzluk şarkım..?

Sessizlik [27]

Bazı sessizlikler, 

İmkânsızlıktan, 

Bazıları

Pişmanlıktandır... 

Bazıları da mecburiyetten...

Sen, imkânsızlıkla mecburiyeti karıştırma! 

Sessizlik [26]

Sessizlik eşittir yalnızlıksa, şiddetli bir gürültü olur. 

Çekilmesi zor bir sancı olur, hasret olur...

An gelir insan, insan sesi duymak için kendisiyle konuşur. Bir film sahnesine gülüşüne yine kendisi acı bir tebessümle mukabele eder...

Böylesi sessizlikler, kainattaki diğer sessizliklerden çok farklıdır...

İçinde kuş cıvıltıları yerine, hataların, özlemlerin kırbaç sesleri duyulur.

Sessizlik [25]

Sustuğun yerdeki sessizliğin verdiği acıyı, hiçbir şey tarif edemiyor...

Bilmiyorum cehennemde sessizlik vadileri var mıdır ama burada yaşadığımın başka bir anlatımı yok!..

Senin sustuğun yerde haykırıyor sessizlik...

https://youtube.com/shorts/0ydj66zyfVw?si=Dp1ybEZZu26I7pAu

Video yeni bir sessizliğe ilham oldu...Teşekkür ediyorum güzel insan...

Sessizlik [24]

Ne çok gürültü var.

Biraz sessizlik lütfen!

Hepsi de insanlardan...

Hayvanlar gerektiği kadar sessiz.

Bitkiler harika, sessizliğin lisanı ile konuşur dururlar...

Ah gürültücü insan!

İster ki hep kendisi konuşsun, diğerleri dinlesin.

Ortalık konuştuğunu sanan, zırvalarla hırdavatçı dükkânına dönmüş ama sorsan onlar üstat, uzman, fenomen...

Birbirimizi dinlemeden sürekli konuşuyoruz.

Kimse sessizliğin vakarına pirim/kulak vermiyor...

Kimse yerinde ve gereği kadar konuşmayınca ortaya kakafoni çıkıyor ve o durmadan konuşanlar bunu fark edemiyorlar.

Biraz sessizlik lütfen desen, faydasız, gürültülerinden duyamazlar.

Seni duymazlar!

Yağan yağmurun sesini duymazlar.

Karın sesini, güneşin sesini, bitkilerin ritmini, gecenin sesini, o gecedeki dolunayın, gökyüzünün...

Sevginin, merhametin, vicdanın, aşkın sesini duymazlar...

Yoksa rahmani seslere sağır mıyız ne?

Oysa asıl konuşanlar o sessizler...

Yerlerini, hadlerini, sınırlarını, sıralarını ve zamanlarını bilirler...

Sessizce hikmetleri nasiplilerine sunarlar...

Sessizliğin bir de nazarı vardır, bakışı yani...

Ancak kendisini keşfedip hürmet edenlere sırlarını fısıldar...

Sessizlik [23]

Sonra bir sessizlik çökecek buralara...

Gelenler, günbegün azalacak.

Boş bir ümitle yeni bir ses arayacaklar...

Eskimiş seslerimden gayrısı olamayacak...

Sarı otları uzamış, girmeye çekindiğin bir mezarlık kadar olmasa da...

Anıların rengini taşıyan bir melodinin sesi olacak sayfalarca kelimeler...

Övgüler, sitemler, kıskanç hafiyeler, şimdi sanki hepsi birer gölgeler.. 

Bir varmış bir yokmuş gibi...

Sonra bir sessizlik çökecek buralara...

Sayfalar birbirlerini ziyarete gidecek,  Eski yıllar, yeni yılların elini tutacak...

Sonra bir sessizlik çökecek buralara...

Sen de dahil eskilerden kimse uğramayacak bir daha...

Sessizlik [22]

Şimdilerde öyle bir sessizliğin ortasına düştüm ki, bütün seslerin duyulmazlığında bir şeyin sesini duymaktayım...

Kaybettiklerimi, harcanmışlıklarımı, ziyan olmuş emeklerimi unutturan bir sessizlikte....

Kaderi ve sırlarıyla yaşanan sınavın cilvelerini hatırlatan bir sessizlik...

Kavuşamamanın kaybediş olmadığını, bütün oluşların kalbin çekmecelerinde intizamla saklandığını haber veren bir sessizlik...

Ancak iyi niyetle Allah'a teslim olanların, hüsrana uğramayacaklarını müjdeleyen bir sessizlik...

Sessizlik [21]

Sessizliğin, duyma problemi olmadığı halde sağır olduğu yerde kork!

Sonsuz bir umutsuzluk, sonsuz bir pişmanlıkla kolkola...

Dünya hayatında sayısız sebepler ve olaylarla uyarıldığın halde, senin sessiz kalmana bedel...

Seni artık yok sayan, muhatap almayan, yakarışlarını duymayan bir sessizlik... 

Feryatların ateşe karıştığı, ateşin feryatları yaladığı sessizlik...

Bu sessizlik sonsuza dek çaresizlik...

Bu sessizlik umudu son kırıntısına kadar yakan sessizlik...

Bu sessizlik hiç bir sessizliğe benzemeyen bekçilerin sessizliği...

Ah oralarda şu an yağan lapa lapa kar akla gelir mi dersin! Birazcık serinlik şu üzerine sessizlik örtülmüş acılara teselli olabilir mi acaba?

Sessizlik [20]

Öyle sessizlikler vardır ki, onları hiç bir ses bastıramaz!..

Bazen sessizlik insana en ağır gürültü olur. 

İçinde kaybolduğun bir labirent...

Bastırmak, susturmak için imdadına bir ses ararsın...

Kendinden yine kendine kaçarsın.    Vardığın yer yine hep aynıdır, değiştirmeye gücün yetmez...

Sessizlik [19]

Sağır birliktelikler vardır,

Sağır evlilikler gibi!..

Dışarıdan bakış insanı aldatabilir! 

Ne güzel huzurlu bir sessizlik dersin...

Adam başka alemde, kadın başka...

Bir odada iki ayrı dünya...

Bu da bir sessizlik ama aslında bastırılmış bir haykırış, gri bir isyan!

Bazen hayattan yılmış insanlara rastlarsın, onların suskunluklarını anlamlandıramazsın ya...

Az gülerler, gülüşleri bile sessiz bir tebessümün sınırlarında mahkûmiyet miktarıncadır...

Dolu dolu ses yapamadan, göçüp giderler bu dünyadan...

Sessizlik [18]

Sesine ses duyamaman, karşılık alamaman, her zaman bir ceza bir küsme olmayabilir...

Umutsuzluğun, bir olmazın en keskin cevabı, ifadesidir belki de...

Senin ceza olarak gördüğün, gerçekte senin lehine bir sessizlik olabilir.

Kimbilir senin göremediğin ya da görmek istemediğin ne çok sebep saklıdır o sessizlik yaylasında...

Bir olmaza, bir açmaza, bir muammaya ya da imkânsıza koruma kalkanı da olabilir, sitem ettiğin sessizlik...

Bazı sessizlik tercihlerine, sessiz kalmak, yerinde bir eylemdir.

Teşekkür ediyorum, herkes her yerde. Bizim millet de öyle...

Sessizlik [17]

Belki de sessizliklerin en kötüsü; sesin, karşılık olarak koca bir sessizliğe toslamasının o korkunç kalp kırıklığında saklı hıçkırıklardır...

Yürüdüğün yerler, çaresiz baktığın duvarlar, duvarda çerçevesini kaybetmiş öylece bir başına manasız duran çivi, haline gizli haldaş, mahcup birer yoldaştırlar...

Sessizliğin, bir meçhule yuvarlandığı andaki, o iç titreten yankısı, insanda bir ömür susmaz...

Sessizlik [16]

Bazen, 

bu sessizlik, 

çıldırmanın dibine düşmek gibi, uçurumlarca...

*

Not: Sessizlik etiketinde teknik bir problem olmuş, düzelttim. Ve evet bu etiket altında yazdıklarımı da seviyorum.

sessizlik [15]

Bazen de sessizlik, bitkisi olmayan toprak, yaşama sevincini kaybediş, hayata dair ne varsa beklentilerinden soyunmuş bir kabulleniş olarak karşımıza çıkar.

Çilekeş bir kadının, zulm ve haksızlıklar karşısındaki susuşu...

Daha da kötüsü, yoldaşına karşı sevgisini yitirişinin, iç dünyasındaki yanık yankısıdır sessizlik...

O susmalar, cevaba bile tenezzül etmeyen asil bakışlar, anlayana tetiği çekilmiş bir namlu, duyana kurşun, görene hançerlenmiş bir kalpten sızan kandır..!

Sessizlik bu yanıyla dramdır ve öznesinde/özünde var olan güzellikten firardadır...

İdrak edebilseydi erkekler; sessizlik elbisesine bürünmüş kadınların, kendilerini ifade etme haklarının gasp edilişi karşısında, utançlarından yerin dibine giremiyorlarsa, adamlıklarından istifa ederlerdi!

İki kişilik yalnızlığın dans ettiği dalgın bir boşluk olmuştur artık sessizlik...

Gürültüden/şiddetten başka lisan bilmeyen bir adama sessizlik diliyle cevap verilen yerde artık yalnızca bir kadının hakim olunduğu sanılan bedeni vardır! 

Bir şiirimizdeki final gibi:

"Kadınlar susarak giderler,

Erkekler susayarak..."

sessizlik [14]

Bu sessizlik koca dünyada bir tek ben kalmışım gibi ürkütücü!

Sesini duyamamak, çölde aylarca yağmur bekleyen canlıların hasreti...

Senin sesin lazım ki, sessizlik şenlensin, ıssızlıktan kurtulsun...

Sesin yağmur olacak çölüme.

Işık olacak geceme...

Sesinle duyacak, sesinle görecek ve sesinle yeniden hislerim gonca misali yaşama uyanacak!

Bu sessizlik sanki yeryüzünün bütün acılarının toplamı...

sessizlik [13]

Sessizlik, bazen bir tercih değil, mecburiyettir!

Sessizlik, bazen sadece sessizce sevmektir...

Sessizlik herkese sevdirmez kendisini...

Seçer ve çeker...

Sessizlik seslerin istilasına müptela olmadıkça kıymeti tam anlaşılamayandır...

Sen sessizlik ol, ben tüm seslerimi sende kaybedeyim...

Sessizlik, bazen de çaresizliktir...

sessizlik [12]

"Nehirler denize kavuşunca susar derler, insanlar anlayınca."

İbrahim Paşalı

İşte o anda başlar insanın sessizlik serüveni...

Anlarsın ki en iyi ev, en iyi araba, çok para bu hayatın hedefi olamaz. Az sonra bırakacağın geçici nimetler, dünya  metaı...

Bilirsin ki vefalı sadık bir yâr, dost bunlardan çok önce gelir. 

Ve anlarsın ki geldiğin noktada, ne kadar yaşarsan yaşa öleceksin..!

Sen de susmalar basamağında, sessizliğin huzur veren sükûnetinde, anlaşılması gereken şeyleri, ne kadar anladığını, yaşamında test ederek sorgularsın...

70 yıllık ömrün olsa, yarıya yakını uyku...15 senesi çocukluk... Belki de anlamak için gerekli olan sessizlik yılların hepitopu 10 yıl... 

En fazla 10 yıl yaşayacağın, fani dünya hayatından sonsuzluğa kanatlanmadan önce yapman ve yapmaman gerekenleri idrak için süren çok az ve doğru iz üzerinde yol alman için fırsatın yeterli lâkin bir kere gelip anlama/yaşama şansın var. Gittikten sonra bir daha gelemeyeceksin..!

Anlayıp sessizleştikten sonra burada nelere kıymet ve zaman vermen gerektiğini de bileceksin. 

Geçen gün haberlerde vardı. Twitterda tek kelime oyunu yayılmıştı. Koca koca insanlar da ona katılmış. Garip ve buruk tebessüm etmiştim.

İnternet sessizliğe geçemeyenlerin eline tutuşturulmuş bir oyuncak. (Faydalı alanda kullanımı istisna ederek.)

Bir yanıyla da sessizlik, yaralı gönüllerin kaçtıkları duru bir iklim.

Anlıyorsun ki onca fedakarlığın, çabaların hak ettiği değeri görmemiş..! 

İçinde kırgın bir sessizlik büyüyor ve bazen çığ olup seni alıp yuvarlıyor, altından kalkman için anlaman gerekiyor, insanın böyle vefasız bir şey olduğunu...

Şaşırmalarının asgariye indiği gün, sessizlik kapısından içeriye adım atmışsın demektir. Bitmedi, şaşırmadığın kimi olaylara tepkin, tepkisizlik yani sessizlik olacak...

O zaman zenginleşmeye başlayacak, ruhunu gereksiz şeylerle yıpratmamış olacaksın...

sessizlik [11]

Ne çok gereksiz ya da lüzumundan fazla ses var, sessizliğin düşmanı! 

Klakson seslerini çoktan geçti, insan geçinenlerin vakitli-vakitsiz hoyrat böğürüşleri!

Bir şeyi ölçüsünde izah edecek sınırı bilmeksizin, habire kelime israfı yapanları da ekle sessizlik karşıtlarına...

Ne çok konuşuyoruz, içimiz dışımız kelime çöplüğü olmuş, boğuluyor, boğuyor görmüyoruz!

Sessizlik hıç'kırıklar içinde, duymuyoruz..! 

Sessizliğin o muhteşem iklimiyle tanışmayan, nereden bilsin günbegün zayi olduğunu ömrünün...

Doğal olan her sesin, kendine özgü bir rengi, karakteri, düzeni, ahengi, ölçüsü, sınırları, vakti ve mesajı vardır.

Bitkiler, hayvanlar konuşur, gürültüsüz. 

Sessizliğin ahengine, akışına öyle güzel uyumludurlar ki, her bir ses, sessizliğe nota olarak eklemlenirler... 

Nefis bir kainat korosu, sessizlikle içiçe, elele, en nadide besteleri, eserleri kainat kitabına not düşerler. 

Sesleri dinlersin, sessizlik sanırsın. Sessizliği dinlersin, ses sanırsın...

Enfes bir kuşatılmışlık, ruhunu sarhoş eder. Kalbin ötelere uzanır...Sonsuzluğa...İçinde bir cennet özlemi...

Ah şu gürültü, aşkın da düşmanı, kalemin de...