Sonsuz bir umutsuzluk, sonsuz bir pişmanlıkla kolkola...
Dünya hayatında sayısız sebepler ve olaylarla uyarıldığın halde, senin sessiz kalmana bedel...
Seni artık yok sayan, muhatap almayan, yakarışlarını duymayan bir sessizlik...
Feryatların ateşe karıştığı, ateşin feryatları yaladığı sessizlik...
Bu sessizlik sonsuza dek çaresizlik...
Bu sessizlik umudu son kırıntısına kadar yakan sessizlik...
Bu sessizlik hiç bir sessizliğe benzemeyen bekçilerin sessizliği...
Ah oralarda şu an yağan lapa lapa kar akla gelir mi dersin! Birazcık serinlik şu üzerine sessizlik örtülmüş acılara teselli olabilir mi acaba?
