"İnsan neyle yaşar."da Tolstoy, sevgiyle yaşar ana temasına vurgu yapar...
Sevgiyle, şefkatle, merhametle, dürüstlükle, vicdanla, saygıyla, aşkla...Ki, zaten aşkın içinde, aşkın cüzleridir bunlar...Bunlar olmadan aşk, aşk değildir...
"İnsan neyle yaşar."
Bir de ümitle, hayallerle...
Allah'tan umduğun, ümit ettiğin kadar-çok büyük günahkâr da olsan- kulusun, kabulüsün...Yalnız şirk hariç...
Gerektiğinde cezası çekilip affedilemeyecek günah yok.
İşte ayet, ne güzel müjde: “Allah'ın rahmetinden ümit kesmeyin. Çünkü kâfirler topluluğundan başkası Allah'ın rahmetinden ümidini kesmez." [Yusuf suresi:87]
Allah, o kadar sonsuz merhamet ve keremli ki, kendisinden ümit kesmek, bunun zıddına zan ve hüküm vermek anlamına geldiği için, ümit kesenleri Müslüman kullarından saymıyor, o derece...
Kuluna kapıyı kapatmıyor.
Bunu yaşarken bizler çoğu kez fark etmesek de, bazen bir dostumuzun lisanından, bazen bir rüya, bazen kulağımıza kadar gelen bir hadisenin verdiği mesaj ile Onun kapısına davet ediliriz...
Aslında ümit etrafında başka şeyler yazmaktı niyetim, ama malum parmaklarım çok zaman olduğu gibi yine kendi bildiklerini yazıyorlar...
[devamı var]
