Halil Cibran
Genellemeleri ve asla demeyi tercih etmeyenlerdenim. [Dün Tolstoy'a, bugün Cibran'a] Lakin özünde doğru bir söz. [Aforizma desem havalı mı oluyor.]
Sevgimi yaşarken derinliğini de delilik oranını da bilirim. Varlığını da mahrumluğunu da...
*
İnsanın hallerindendir, elindekinin kıymetini yaşarken idrak edememek...
Akıl, sağlık, boş vakit, gençlik, zenginlik, hayat...
Ve sevdiklerimizle, sevdiğimizle, sevgilimizle sınavımız ve geçen anlar...
Biliyorum, annem benden önce giderse de bunu yaşayacağım. Son yılları birlikte can yoldaşı olarak geçirmiştik. Sona yaklaşırken sınavın soruları zorlaştı, bazen bilinmeyenli denklem olsa da bir evde iki nefestik, penceresinden bakıp..."Allah'ım imtihanımı kolaylaştır."
Bir yârdan bir anadan,
Bir yârdan, bir yaradan...
*
Şimdi vakitler bomboş...
Ve bir türlü dolmuyor...
Müzikten uzak mı durmalıyım, daha mı çok içinde kaybolursam iyi gelir bilemiyorum...
Yazarak iç dökümü iyi gibi görünse de çok savunmasız ve üryan duygular ulu orta...Ta Singapur'a kadar, off bu da özgür yazıya engel...
*
Ne yapmalı, nasıl ölmeli ya da öldürmeli mi? Duyguları canım...Katil müteşair duymadım şükür...
Duygular ameliyat masasına konulmuyor, anılar da... Belki yakında cip takar dileyeni robot yaparlar. Bir cip...Robot yapmaktan daha ucuza gelir...İnsanı robot yap...Konuyu nasıl da dağıttım. Dağınıkken yazma diyorum Murat’a...o da ihtiyacım var diye itiraz ediyor...Ne halin varsa gör ve yazını bağla artık. Ee sonra!?
Sonrası malum;
Sonra,
Her şey
Bir hâyâl oluyor...
