Anlamadım dillerini yalnızlığın.
Geçer gider sandığım, her rüzgar çiçek açtı.
Köklerinde diş diş bir lehim...
Dokunduğum yer gök yanıyor sevgilim.
Hiç acımadan dökülüyor ellerimin tomurcukları.
Yaşamadan ölen zamanlara inat, öleceğim...
Ve kimse karanfil demeyecek.
Hani büyüyünce ölecektim sevgilim?
Boyası dökülmüş mekanlar mıydı ölümümü kundakladığım?
Hiç bilmeyecekler, dar alanlara...
Kapı arkalarına sürgülediğim yoncalarımı.
Hem ne gereği var, anıları yabancılaştırmanın?
Çoğalmadan gözlerinde gün ışığı,
Hani büyüyünce ölecektim sevgilim ?
Doğarken, kucağıma bir dünya bırakıldı.
Sanki benim, kendisiyle barışık insanlar gibi;
Bir bakışım olmayacak hiç.
Pıhtı kelimesini sevdiğim kadar bile bakamayacağım...
Can eriğinin buğusuna sevgilim.
Tek ayak üstünde delireceğim.
Be hey dağların hükmü, yol yöntemin raconu.
Her neysen, her neredeysen yetiş içimdeki çocuğa...
___________________
Not:Sevgili Dostum yukarıdaki şiirin şahsıma ait olduğunu ve 2017 Martında Face'de A.A. Karşıyakalı tarafından altında ismim ile yayınladığını yazmış.
Doğrusu bu güzel şiiri hatırlamadığım için sahiplenemiyorum!
Önemsemediğim üşendiğim sebeplerden bloğuma almadıklarım oldu, oluyor da, bu şiir çok güzel bunu neden almamışım?
Unutkanlığımı tebrik ile şiiri burada saklayayım. Olur ki ismini zikrettiğimiz arkadaşımız görür de bizi aydınlatır.
