Bu huy bana annemi güldürüp mutlu etmek yüzünden kaldı.
O hüzünlü adam sanki bir anda maskesini takıyor. Kıkır kıkır gülüyor, kahkahalarla şımarıyorum.Sanki bir palyaço..!
Nasıl da gülüyor anneciğim. ''Hadi bir daha yap!'' demesindeki masum çocukluğu görmek lazım.
Onun rızasını alıp,bol bol güldürdüğüm zaman; huzurla kapatıyorum kapısını...
Belki yarın...
Yarın deme bana..!
Yarın acılara,hüzne hamile...
Yarın toprak girer aramıza..!
Yarın deme bana..!
Bak işte yazıya başlarken ki, o muzır halim gitti, maskem düşüverdi bir kelime ile...
Yarın deme bana..!
Deme..!
https://www.youtube.com/watch?v=zCCiTtpIg44
