Annem dışında..!
Biliyorum ki, bir tek anneme ne kadar dil sürçmesi yaparsam yapayım, her hatamda beni her zaman sevecek,yaralarıma merhem olacak...
Ruhumu okşayacak, bilgimi abartarak beni onurlandıracak,önemli olduğum duygusunu yaşatacak...
Suskunluğumu anlayacak, sessiz alfabemdeki heceleri okuyacak,beni şefkatle sevecek bir tek annem...
Şair ne güzel demiş : ''Şu elin güzeli değmiyor aşka...''
Aynaya bakarım ama görmem, gözlerimin içini yani...
Görürsem,
Kendimle göz göze gelirsem,
Biliyorum ki ağlarım...
Çünkü o gözlerle, bir ömürlük hayal kırıklığı; içten samimi sevişlerin alınamayan karşılığının izdüşümü keder yuva yapmıştır.
Gerçekten şu dizem ne kadar da bana uygun: ''Sevdi beni yalnızlık, sonra bir de baktım ben de ona tutulmuşum..'' böyle bir şeydi sanırım.
Vefa,samimiyet,sadakat,menfaatsiz sevgi...Güzel kelimeler ama sanki gezegenimizden ay'a taşındılar, oradan mahzun bakıyorlar biçare halimize...
Eskiden, eski mahalleye gider, çocukluk arkadaşlarımı falan görürdüm, hasret gidermeye...Çoktandır bunu da yapmıyorum, çünkü çocukluğumdaki gibi değil hiç biri...
Ah annem..!
Başımın tacı, gönlümün ilacı, tek sermayem; senden sonra geriye kalırsam, kim tutar ruhumdan..?
