Hayatımdaki ilk şiddetli depremin enkazının altında "kimse yok mu?" diye ünleyen ruhum, o meşum günden sonra iflah olmamıştı!
Deprem üstüne deprem!
Kaderin cilvesi 1999 depremi ile benim ruhumdaki depremin şiddeti de yıkıcılığı da aynı zaman dilimindeydi.
Deprem üstüne deprem!
Sonra şehirler imar edildi yavaş yavaş. Enkazların izi kalmadı. Ben taş değildim ve o gün bugün kendi enkazımın altında "güzel bir ölüm günü!" bekledim durdum. Bir imar edenim olmadı!
Zamanla "kimse yok mu" yaralarımı sarıp, ruhumu okşacak demek yerine, "kimse olmasın!" yaram kabuk bağlamasın, bağlamasın ki içeriye kimse giremesinin gri iklimiyle karşılıklı bağdaş kurup oturduk.
Bir daha da şifa bulduğumu gören duyan olmadı!
