Kolay kolay kimse unutulmak istemez...
"Unuttur kendini!"de demez, diyemez...
Bazı şeyler vardır hayatta, biz istesek de kalplerimiz onları unutmaz, unutamaz, unutmak istemez...
Bir şey, bir şeyler sebep olmuştur, severken "Unuttur kendini!"dedirten.
Belki bir büyük umutsuzluk ya da daha fazlası...
"Unuttur kendini!" demek bir başka açıdan "ben seni unutamıyorum, bari sen kendini unuttur" çaresizliğinin dibe vurmuş halidir ki, çıldırma makamında çalan alarm zilidir...
Her "Unuttur kendini!" deyişte yeni ve kuvvetli bir hatırda tazeleniş, hatıralarla diriliş olmasa, bu kadar tekrarlanır mıydı?
