Eskiden kalabalıklara karışabilir, uzunca sayılabilecek sohbetler edebilir ve karşımdakini dinleyebilirdim!
Zamanla bu, uzun sayılabilecek yazı ve şiirlere evrilirken, yalnızlık yoldaşım oldu!
Derken uzunca yazı ve şiirimsi şeyler de kısalan ömrüme denk kısaldılar!
İyi ki vaktinde biraz kitaplarla haşir-neşir olmuşum; geçenlerde altı üstü 300 sayfalık Balzac romanı Vadideki Zambak'ın seslendirilmişine bile tahammül edemedim!
Artık -ruhuma terapi- yazmak konusunda da üşengeç oldum. "Ruhumun saçmalıkları!" dediğim "Bir yudum teselli" sanki ellerimden kayıp, beni de kayıp bir yerlerde kaybolmaya davet ediyor!
