Artık nefes nefese koşmuyor, tırmanmıyorum hayatı...
Kafası demli, relaks bir adam değilim oysa...
Ne de olsa sırada büyük final var, bahsi diğer...
Sadece vitesi boşa aldım, hafif meyilli bir iniş var önümde, ara sıra frenine dokunduğum...
Artık çabalamam gereken bir şeyler, -annem dışında- yok...
Aşk mı, güzeldi, gelmeyişiyle bile!..
Mal-mülk, para çoğaltma hırsım hiç olmadı. Kendi evim bana saray...Bir de bisikletim var, severek kullandığım. Masrafsız fazla bakım istemez...
Keşkelerimle iyikilerimi çarpıştırmıyorum nicedir...
Olması ve olmaması gerekenlere itirazım da kalmadı...
Tevekküle benzer bir şey mi, bilmiyorum...
O "az insan çok huzur" dedikleri şeyin tam da merkezindeyim...
Giderken, kalbimde tek bir ukde kalacak yine de...
