Zaman, yayından çıkan ok misali; gerisin geriye akmayan nehir gibi...
Hani o alabalıklar var ya, denizleri aşarak, doğdukları yere uça zıplaya binbir zahmetle varıp, yumurtalarını bırakan...
İnsan onlar gibi ancak tevbe ile geçmişini tekrar etmeksizin tamir etme imkanına sahip...Bunun dışında ok yaydan çıktı, nehirde akan su aynı su değil!
Kavuşamadın diye üzülme kalbim!
Değerini bulamaman senin suçun mu değil mi, bırak artık bunları...
Yaşadıkların kıymetliyse ki, öyleydi...
Biriktirdiğin güzel anıları kutusunda kadifelere sar ve şükret...
İnsan, ne kadar pişman olup, kendisini harap edebilir..?
Biliyorum kalbim, senin de bende hakkın var...Sana güzel anlar yaşattığım gibi, hüzün dolu bir hasretin içine atan da benim...
Yayından çıkan ok, belki gökyüzünde kuşlara hayran, bir meçhule doğru yol almakta...
Nehrin suyu bazen çoşmakta, bazen azalmakta, mevsimler dönüyor, insanlar birer birer toprağa düşüyor!..
Sana bir şey diyeyim mi kalbim:
Biz güzel sevdik...
Vallahi...
