Bazen şehirde pamuk dedeler görürsün;
Kar gibi çorapları, pırıl pırıl elbiseleriyle..
Kibar ve naziktirler..
Yüzlerinde bir hüznü,
Gözlerinde bir nemi beslerler..
Bazen şehirde pamuk dedeler görürsün;
Her gün mezarlığa gidememekten yakınan,
Sevdiğinin ardından yalnız kalan..
Sevdiğini şarkılarda ve bir de yetim yüreğinde saklayan..
Bazen şehirde pamuk dedeler görürsün;
Yalnız odalarda bunalıp,
Kendini şehrin kalabaklarına atan,
Kimselerin yanına sığamayan,
Her salada ahlayan,
Her akşamda daha da yalnızlaşan..
Oysa ne çok dua etmişti,
Geride çok kalmamak için.
