Şu ayna yine susmuyor:
Bu küsmüşlüğün niçin?Seni sen üzmüşsün yine belli ki...
Oysa en güzel sen severdin,
Gökyüzüne gönüllü esir sendin...
Kuşlar gibi kelimelerin çevresinde kanat çırparsın.
Sanki mânâ iklimine yol ararsın...
Kahve senin avuçlarında esrarlı kokar.
Sabahlar uyanmanı sabırsızlıkla bekler...
Baharlar gözlerinin kıyısında açar...
Güneş pencerende perdeleri açmanı bekler,
Geceye saçtığın şiirlerin izini sürer...
Sen, bir ben olursun, bir sen, bir biz...
Sen mısra olur, dizelerde diz çöker, erirsin.
En güzel sen sevdin,
En güzel mahrumluğu da sen giydin...
O ayna hiç susmayacak, bilirsin.
O ayna ruhunda, istemesen de işitirsin...
Bir garip geldin, bir tuhaf gidersin...
