Cahit Zarifoğlu'nun ilk kitabı "İşaret Çocukları", bir arkadaşının yazıhanesinde emanetmiş. Fakat kitaplar dükkan sahibi tarafından bir müddet sonra sobada yakılmış!
Ama bugün onu hepimiz tanıyoruz. Neden çünkü azimliymiş, sizin gibi yılgın değilmiş, hemen havlu atmamış. Ayağa kalkın artık üstadım."
*
- Ne için? Çokça kitap satılınca çok para ya da ün için mi? Şey gibi, kediye balık, et yerine para, altın verilirse kedi anlar ve mutlu olur mu?
Doygunluk var içimde yılgınlıktan önce...
Dünyanın ne olup olmadığını az biraz çözdüm diyelim. Demek Zarifoğlu öyle yapmış, bilmiyordum, yeni bilgi, işte bu değerli. Teşekkür ediyorum.
*
".......Sizin ruhunuz çok başka…
İnsanlar sizi tanısın istemiyorsunuz..
Ve bu durumdan haz alıyorsunuz…"
*
- Haz almak! Böyle bir şeyden haz almak bu adamı basitleştirir! İnsanlar beni tanısın istemiyorum, bak bu doğru. Hatta kimselerin tanımadığı yeni bir yere taşınayım diyorum. Merhaba merhaba...
Geçen bir yerde oturdum bekliyorum. Avcılar vardır. Geveze avcılar. Yanlarına oturdun mu yandın. İlle ığdını bığdını öğrenecek. Kokularını alır gerekirse ayakta kalma pahasına hemen kaçarım. Az sonra ayrılacağın ve bir daha karşılaşamayacağın adamın nesini merak ediyor yoruyorsun. Çene çalıp vakit geçirecek ya...
*
"Ve böyle olunca size ait olmayan şiirler yüzünden bloğunuz kişisel blog olma özelliğini zedeliyor, söylemiş olayım."
*
- Görende sık sık ve hergün okur/dost şiiri paylaşıyorum sanır. Kıskanmayın, yazın sizin de yayınlanır dermişim. Latife...
Dostlarım!
Zor zamanlardan geçiyorum ve blogla da zihnimi dağıtamıyorum.
Kaprisli işlerle üzmeyin beni...
