Bakışlarımdan, duruşumdan, susuşumdan anlamalısın beni.
Gözlerimin dipsizliğinde birikmiş hüzünleri görmelisin mesela...
Ve o gözlerin altına yuva yapmış aldanışlarımla karşılıklı volta atan yanışlarımı...
Bakışlarımdan, duruşumdan, susuşlarımdan, anlasan ne güzel olur..?
Kelimelere gereksinim duymadan, dilsiz alfabenin maverasında ferahlasa kalplerimiz...
Belki o zaman yorgun ruhum sevinçler ülkesinden bir yudum teselli kuşanır...
