Azaldık...
Derken izleye seyrede alıştık...
Alışmayacaktık ama alıştık!..
Nasılsa gözlerimizde yaş tükenmişti...
Ağlamayı da pek sevmezdik.
Umut dokunulmazdı, son durumu, onu da hükümsüz kıldı...
Bir günün bir iki saatini aşan acılar bize tersti, uzaktı.
Yakınımızın cenazesinde bile darlanır, o günü (kendi egomuz adına tabi) zayiattan sayardık...
Merhamet, vicdan gibi ince işleri asgari miktarda kullanmaya alıştırılmıştık...
Ekranlarda izlemeye bile sonunda son verip, kanal değiştirmeye başlamıştık...
Araya bir iki ürün boykotuna verdiğimiz SMS desteği, tamamdır(!)
Bir şeye hiç değilse dinamik bir direncimiz olmalıydı, yapamadık!..
Zulme, zulümle canlar kaybetmeye asla alışmayacaktık!..
