"Kül olur kalbindeki zamanla
Yana yana, yana yana"
İçim şiddetle itiraz etmişti.
Haliyle keskin bir vedanın yarası sızlayınca neticenin kül olması mümkünlerdendi.
Ne de olsa umudun rengi kayboluyordu...
Keskin bir veda nasıl bir şeydir, galiba ben bilmiyorum.
Sevdiklerimden nefreti de bilmez bu adam... Kin, istesem de tutamam...
Kahve tadında bir merhaba, kırk değil bir ömürdür bende.
İçimde hep o itiraz.
O kül dedikçe ben kor diyordum...
Kavuşmaya dair umudun rengi gri olsa da, kaybolması imkânsızdı.
Kalpte bir yerde bir orman yanar ve kora evrilerek hep yanar, bir ömür y'anarsın ve hasretin rengi o korda minnacık umudu yaşatır, yaşatırsın...
~ ~ ~
Not: Taslaklarda yazdan kalma bir karalama...
Yoksa zalimlerin mazlumlara yaşattıkları, şiirimsi iklimi de yok etti...
WhatsApp durumda Gazze dışında bir şey paylaşmadığım için eş dosttan bazıları sıkılmış olmalılar ki bu ara sıvıştılar!
