Birlikte iyi geçen zamanlarda iyi olmak kolay iş ve zaten hayatın doğal akışı içinde olması gereken...
Demem o ki, yollar ayrıldıktan sonra da kişinin -insan olarak- bir hatrı (hatırı) kalmalı insanda...
Hem de her şeye rağmen...
Bu hatır sayış, aynı zamanda insanın kendisine de saygısıdır. Eskiler buna kadirşinaslık derlerdi, bu asil haslet de eskilerde kaldı ne yazık ki...
Affedersiniz, öküz öldü ortaklık bitti, anlayışında olan çıkarcı tüccarlar uzak olsunlar naif ruhlardan...
Hatır bilin, insana değer verin, hataları vardı diye kimseyi gömmeyin, kınamayın. Şefkatli ve merhametli olun.
Çok sevdiğim saydığım çocukluk arkadaşımla, gün geldi dargın düştük. Ama bugün bana ihtiyacı olsa, o kırgınlığımı bir kenara iter, koşarım ona... Bu, vefadan öte hatır bilmektir.
Başka bir örnek; zaman hırsızı facede samimi dertleştiğim dostlarım vardı. Haliyle hesabımı silince yollarımız ayrılmış oldu.
Vefalı bir arkadaşım orada 3.kez şiir videomu paylaştı. Yine görmezden gelmeler...
Uzattım, sen bunu yapınca, bana değil, kendine (mazideki sana, samimiyetine, dostluğuna) like vermiş oluyorsun...Yoksa orada beğeni sayısı konu/umrum dışı.
Benim bunu, kırılıp, burada konu edinmiş olmam da hatır bilmekliğimdendir...
(Bir kere daha iyi ki hesabımı silmişim dedim. Az insan, çok huzur.)
Not: Bu vesileyle değerli yorumlarıyla onurlandıran hiç tanımadığım adamlara ve vefalı arkadaşlarıma teşekkür ediyorum. Ve gerçekten facede ne olup bitiyor bilmek istemiyorum.
Evim evim güzel evim. Bloğum yani 😌
Uzun zamandır istatistiklere bakmıyorum. 1656... Bugün tarihi rekor olmuş...
Hayat ne zaman incitse, tesellisi de hazırdır iç cebinde...
Teşekkürler 🌹
