bir çocuk geçti,
ayağında oğlak tüyü,
elinde kırılmış bir incir dalı.
dünyaya ilk defa dokunur gibi
secdeye varan alnıyla,
toprağa değil, içindeki suskuya değdi.
bir ihtiyar yürüyordu ardından,
tur dağı’nın eteğinde kayıp on emirle
ellerinde taşın hafızası,
kalbinde secdeye durmuş bir vav harfiyle.
arayıştı yürüyüşü:
hakikati mi düşürdü vahiyin çatlağında,
yoksa kendini mi unuttu sesin bittiği yerde?
karıncalar geçti üstlerinden,
bir ayetin kıyısında durmuş gibi,
hiçbir gürültüye aldırmadan.
çoban gördü rüyasında,
koyun değil,
kaybolan kendi sesini sayıklıyordu rüzgârla.
bir kitap açıldı gökyüzünde,
ilk sayfası buğuydu,
ikinci sayfa kıbleye dönen yalnızlık.
kalem sustu, çünkü söz,
yazılacak kadar sabit değildi henüz.
bir kadın,
bal ve baldıranı aynı tasa koydu.
çocuğuna dua değil,
zehirle yoğrulmuş bir umut ördü.
kurt, dağın ardında bekledi,
gölgesi bile ürküttü geceyi.
bir hayal kırıklığı düştü incir ağacının altına,
ilk defa meyve vermedi o yıl.
zeytin sustu,
çünkü barış,
dilin ucunda değil,
kalbin ucundaydı artık.
secdeye varan her kalp bilir,
en büyük namaz, susmakla kılınır.
ve büyümek…
bir zemheri sabahında,
yalın ayak kıbleye yürümek gibidir.
Kanarya Banu Dağ
ŞİMALİN ÇIĞLIĞİ
Şimal rüzgarı sarar dizleri kırık yelkenimi,
Deryanın derinliklerinde kaybolur her seher.
Köpük, bir zamanlar umutla doğan dalga,
Şimdi sızıdan bir çığ,
Ve kirpiklerinde yâd-ı hummalı çığlık...
Maralın ince adımlarında,
Bir kovanın içinde bal bekleyen zihin,
Ok yayına gerilmiş, her an çileyle vuruşur,
Ve bir hilal, gecede saklanır,
Çıkmazı yar, göğsü yaraya...
Ali'nin Zülfikar'ı kadar keskin bir öfke,
Haydar'ın gözlerinde Kerbelâ bulur.
Gecenin karanlığında âmâ bir âdem,
Bulur yönünü cihad nuruyla,
O kutlu salâ meydanlarda okunur.
Kumlara kanla yazılır Zülfikâr'ın adı...
Bu çileyle harman oldum,
Bilmem büyüdüm mü, ihtiyar mıyım bu dertte ne?
Bir ok kadar hedefim,
Bir yay kadar gerilmiş ölüme!
Ben her zaman o denize düşerim,
Uykusuzluğa ninni gözlerimde...
Kanarya Banu Dağ
