Unutuş ve gaflet!
Olumlu olanları nimet. Yoksa yaşadığımız acıları, travmalarca büyütür, yaşayan ölülerden olurduk!
*
İnsanı gelecekte ne çok acı bekliyor oysa!
Ömrümüz uzunsa, bir çok sevdiğimizi biz vereceğiz toprağa!
Bundan bile gafil olmak bazen nimet bazen de bize sevgi ve kıymet verenlere ihanet!
*
"Ölüler bağırıyor mezarlarından;
Yolcular, oturun taşlarımızda!Onları deviren biziz toprağa,
Biz attık onları böyle ayağa;" diye başlayan Necip Fazıl şiirinde, unuttuğumuz ve bazen de unutmak istediklerimiz de saklı..!
*
Yarın öleceğini bildiğimiz hiç kimseyi kırmaz, kötü davranmazdık!
Hani her gelecek yakın idi?
Her yakın yarın, her yarın yakın değil mi?
*
Hey!
Hiç bir ölümlü, bir başka ölümlüyü hiç bir davranış, zan ya da sevgisizlik ile öldürmesin!
Yasaklıyorum!
