Ve ikimiz de biliyorduk; sen,
ne bu şehrin sokaklarından
ne de Kentparktan
hiç bir zaman çıkmayacaktın.
İsminle avundum...
Belki en zor, belki de en kolay sevme biçimiydi bu.
Bütün oluşlar, çilekeş zamanlar hep tek başıma, bir evin içinde ya da küçültülmüş bir şehirde, o bildik notalar, o bildik ahlar eşliğinde...
Ben bir kadının saçlarında belki de sevmeyi sevdim. Sevmek ihanet edemezdi, çıkarsız, karşılıksız hep severdi...Kavuşmayı dokunmayı da şart koşmazdı.
Ve ikimiz de biliyorduk; biz hiç kavuşamayacaktık...
