insan dünyada yaşadıkça,
her şeye alışır...
acılara, sevinçlere,
sevilmemeye, sevmelere....
''ben seni sevmeye alışmak istemiyorum!''
alışmak, aşkı şefkate çevirir,
sorgularsın; aşk mı daha güçlü,
alışmak mı, diye...
aşk zaten çakan bir şimşek!
alışmak garip bir duygudur,
aşksız yaparsın ama alıştığından ayrı yapamazsın.
ve kolay kolay
alıştığımız şeylerin değişmesini istemeyiz,
sadece duygusal anlamda değil.
bir eşya da bile,
eski bile kalsa, yenisini tercih etmek,
her insana göre değil...
alıştığım model telefonumun
daha iyisi ile değişimini bile düşünürüm,
eskiden bu kadar değildim,
yaş ilerledikçe
yeni şeylerden ürküyor insan..!
yeniden aşık olmaya da...
zaten bizim yaşlarımızda aşk,
öyle kolay kolay gönle düşebilecek bir şey değil,
''hoş kadın, güzel kadın'' dersin,
ama ''ben ona deli gibi aşık oldum''
''çok aşık oldum''
''onsuz yapamıyorum, yapamam!'' diyemezsin.
zaman her şeye alıştırır insanı,
alışmaya bile alışırsın,
en kolayı da budur zaten...
belki de tüm hikâyelerin gizli galibi alışmak,
görünen gaibi aşktır...
