“Sanmam taleb-i devlet-ü câh etmeye geldik
Biz âleme bir yâr için âh etmeye geldik”
Ah etmeli insan ömründe, bir kerecik!
Bir sevda için, yâr için.
Sessiz ve derinden ağlamalı, gri bir hüzün koca ömre yayılmalı.
Kavuşmak bahs-i diğer, o yalnız bedenlerin işlevi değil.
Öyle ruhlar var ki, sürekli irtibat, hissedişler içinde eriyip kaynaşıyorlar...
