https://www.youtube.com/watch?v=cCGKRHloo68&feature=youtu.be
Gece, yeryüzüne sessizce, birbirine dokunmadan, büyük bir uyumla yumuşacık iniş yapan kar tanelerini izliyorum. Sokaklar sessiz, kar taneleri sessiz...
Onlar kar taneleri oldukları için üşümüyorlar.
Hep bir arada oldukları için de bizden yana endişeleri yok! En fazla kardan adamların suretini bozan mızıkçılar üzebilir onları, yoksa geldikleri zaman söz onların!
Evimdeyim, kaloriferin dibinde, penceremin kıyısında, üşüyorum..!
Yok, ev sıcak, ben üşüyorum..! Ve kar taneleri gibi bir çokluğun içinde olmadığım için, tek başıma korkuyorum! Bu korkuyla geçen gün, annem erkek kardeşimde kaldığı zaman tanıştım. Artık nur topu gibi yeni bir korkum var!
Kar taneleri, bazı hayvanların gıda bulmasını zorlaştırıyor! Neyse ki her canı rızkı bir vesileyle buluyor. Televizyonda görmüştüm, belediyeler ve hayır kurumları mamalarla düzenli olarak besliyorlardı onları.
Bizler de kapımızın önüne benzer şeyleri yaparsak, kar çabuk gider!
Kar taneleri ahenkli bir disiplinle, yeryüzüne paraşütle inen askerler misali süzülüyorlar.
Kar taneleri üşümüyorlar! Üşümek hissini yaşatıyorlar, sıcak bir evin içinde olsak bile...
Kar taneleri içimdeki kış güneşini üşütüyorlar! Bir ağlamak hissi, şizofren bir yara kanadı, kanayacak!
Karlı kent gününde bu ne kara bir yazı... Yazgı haline gelmesi için çabalamak yanlış olur!
İçimde kar tanelerinin yeryüzüne düşerken aralarındaki mesafeden daha büyük bir mesafe var.
Bu bir boşluk hissi, sancısı kanıksanmış!
Bu ara ne okumak ne da yazmak gelmiyor içimden.
Biri olsa, dizine yatsam okusa, okusa, hep okusa...
Uyuduğumu anladığı zamana kadar okusa...
Okudukları rüya olsa, kanatlansam sonra...
Üşümeden...
