Yolun bitişi,
Yeni bir yolun başlangıcı...
Buraya kadar belli...
E benim yolum niye bitmiş gibi duruyor?
Renklerim, mevsimlerim,
Yeni giysilerim, yeni cümlelerimle, Dünyada niçin görünemiyorum?
Niçin sürekli dünyanın karanlık yüzünde volta atıyorum?
Ben de gelen bayrama yeni ayakkabı heyecanı istesem, alacak babam yok!
Annemin yaşlı ve titrek ellerinde derman...
Zaten bayramlar da isimlerini bırakıp, babamın peşi sıra gittiler...
Yeni ayakkabı sevinci gibiydiler!
*
Ev desen, hastane gibi...
İlaç takipleri annemin nefes alış verişlerini, adımlarını izlemede...
Bugün de düştü...Yine ucuz atlattık!
*
Anca bu saatlerde kendimin edebiyatına kaçabiliyorum...
Kulaklıkta melodi, tek parmakla tuşların götürdüğü yerlere, geceleri...
Bu replikleri versem, eski Rus yazarlar roman teması olarak kurgularlardı...Dosto, Gogol, Çehov, Tolstoy, Puşkin, Oblomov... aklıma gelenler. Romanla da aram pek yoktur ya...detaylar, tasvirler zaman kaybı gelir bana. Sadede gel hadi derim içimden...oysa adı üstünde roman başka türlü yazılmaz...
*
Şiirde de günlük dilimi aynen kullanırım. Sade, yalın, halk dili...Zengin olsun diye bir kelimenin farsça ya da arapçasını yazmayı tercih etmiyorum. Nasıl konuşuyorsam öyle...Nadiren...
Sade ama anlayana derin olsun. Samimi olsun, kalbimin izdüşümü olsun yeter.
Uzattım, şiirimsi final gelsin:
Ve pişman olmadığım,
Olamadığımsın...
