"Kibritten önce sönüyorsa
Bir kadının gülüşleri,
Üşüsün o zaman,
Bütün şairlerin elleri!.."
Edgar Allan Poe
Şairlerin işi bir kadının yüzünü, gönlünü güldürmek...
Ve övmek, kelime cümle, mısralarla o kadını tasvir etmek...
Renk cümbüşüyle kelimelerden gökkuşağı çizmek...(Var öyle kadınlar, olmasa şiir diye bir şey olur muydu?)
Şairlerin ellerinden önce gönülleri üşüdüğü için, şiire kaçarlar. Şiirlerde ararlar " bir yudum teselli " yi...
Ve her kadın, kendisi için şiirler yazılmayı sonuna kadar hak eder...
O zaman bir kadının gülüşleri kibritten önce sönmez.
Ruhu okşanan her kadın, ormanlarca tebessümle mutlu olur...
*
Bir dakika!
Şairlerin işi yalnızca kadınlara seranat kelimeciklerden mürekkep bir sanat gibi dar alana mahkûm Poe aldanışı bizi yanıltmamalı!..
Bu, aynı zamanda şiire de hakaret ve şiirin işlevini, kapsamını anlamamak olur...
Şair ve şiir üzerine eski yazılarım, dahası şairler sultanı ünvanlı Necip Fazıl Kısakürek'in poetikasına yer verdiğimi hatırlıyorum...
