Penceremin tam karşısında...
Orada ben gibi bir başına.
Bilimsel ismi varsa da umrumda değil!
Ben ona çoktan bir isim verdim...
En çok mutfaktayken gözgöze geliyoruz...
Ne o sesleniyor, ne ben bir şey diyebiliyorum...
İç çekiyorum derin derin.
O hep orada, sanki hep aynı noktada.
Öyle sadık, öyle suskun, öyle pırıl pırıl göz kamaştırıcı ve kafa karıştırıcı...
Sonra bu hallerinden Murat suçlu, Murat haksız!
Murat yavaş yavaş deliriyor!
Seviyorum onu...
Sadakatle bizim kata, bana bakışını...
Zaten benden başka onu fark eden de yoktur...
İnsanda irili ufaklı ekranlardan, gökyüzüne, yıldızlara ve aya bakacak hal mi bıraktılar...
Böyle kaotik bir zamanda, o gökyüzünde okyanusta bir adacık, aşk abidesi gibi...
Başka şehirlerden de görülüyor mu acaba?
Görülmesin!
Benden başka kimse onu görmesin.
Bir o kaldı bana sadık, bir de ölüm...
Bu bana çok görülmesin...
