Altına başka hiç bir şey yazılmasa dahi dur ve düşünce ufkuna yelken aç...
Nerelere gitmez insan...
Adeta varlıktan yokluğa ve yine varlığa...
Geçişken kısa evrelerden fevç fevç büyük havzaya akış...
Sonra yine sağa ve sola ayrılış...
500 yıl vedalaşma faslı...
İnsanın hikâyesi zordur.
Bu zorluk içinde saklı bir kolaylık (çıkış) bahşedilmişse de emredildiği gibi dosdoğru bir sabra malik olanlar, bu kolaylığa birincil adaylardır. O kolaylığın nelerin yekûnu olduğunu siz araştırın. (Telefonda böyle, kısa temas)
Yolun sonu!
Öldüğümde buraya ait meraklarımdan biri de "en son yayınladığım" şey neydi ve taslaklardakiler kaldı, düşüncesi...
Bir de buradan sadakai cariyelik işlerin azıcık da olsa çıkıp çıkmayacağı..? (Tersi olmasın da!)
Yolun sonu!
Bir ilişkinin, bir arkadaşlığın, yoldaşlığın nasıl sonu olabilir. Bunu şahsen gönlüm hiç kabullenmez.
Bir kaç yıl önce çok sevip değer verdiğim çocukluk arkadaşımla yollarımızı ayırmıştık. Benim onu sevip saydıģım gibi sevmediğini fark ettiren o meşum olaydan sonra büyük hâyâl kırıklığı ve kederini üzerinden atmam, uzun zamanıma mâl oldu...
Yolun sonu!
Hüzündür, ayrılıktır, iç yangınıdır.
Zamanla nasır tutar ve alıştığınıza ikna edersiniz kendinizi. Oysa her şeye rağmen içten içe özler, kanarsınız...Ve alışmak bu babta aslında yoktur. Acı bir öğretiden başka...
Yolun sonu!
Dünya sahnesinden çekiliş...
Bir daha asla geri gelmemecesine gidiş...
Hey!
Benim şu dünyaya söylemeye değer bulduğum kelam evim burası.
Mezarıma gelirsen, son yazımı bana oku olur mu?
