Bir yolun sonuna gelmek gibi, yine sensiz biten bir günde, akşam güneşinin cılız kızıllığında, hasret gözyaşlarıyla yokluğuna sarılarak perdeleri çekmek...
Perdeler çekilir ve perdelere gerek kalmadan açılır bambaşka bir dünya, eninde sonunda... Açılsa da, sıkıldığım şu dünya sahnesinden insem artık Rüveyda!
Sen benim yokluğunu çektiğim bir sancısın, her nerede her kimsen bu böyle anlaşılsın. Bir adın olmalıydı; ben sana Rüveyda diyorum, Kalbim oluyorsun. Seni yokluğunda sevdim, anlasana! Sonra her gece kendimle kavgam oluyorsun. Kelimelerim sancılı, belli yine, yeni, yeniden sen doğacaksın eskiyen ömrüme…
....devamını kitabımdan okuyabilirsiniz.
