Kalbim!
Sen neler ettin!?
Gittin...!
Evet gittin!
Bu kez gittiğine inandım!
Gittin sen aşkın kapısından!
Gittin!
Dünya kokusu var dedin!
Olmaz böyle dedin!
Dünya kokan şey aşk olamaz dedin ve gittin!
Gittin sen aşkın kapısından!
Gittin!
Mecaza kırılıp aslından da mı vazgeçtin?
Yoksa aslına da mı kendini layık görmedin?
Aşk seni hiç affetmeyecek biliyorsun..!
Sana hep kızacak hatta belki nefret edecek diye düşünüyorsan burada yanılıyorsun!
Aşk sana kıyamaz ki...
Ne gel der, ne de gelme! Belki yıpranışların, çırpınışların son bulsun diye,
o da senden gitmiş görünür!
Sessizliğin gölgesine bürünür...
Ne çok üzüldün ki bu her kıymetli şeye talip olanların başına gelendir.
Bu meydanda parçalanmak, paramparça olmak çoğu zaman kader olsa gerek.
Ve bazen gitmek de...
Arayanlar ancak bulanlardır ama her arayan bulacak diye bir kaide de yok kalbim!
En sevdiğimizi toprağa verir ama öldüğüne inanmak istemeyiz ya!
Bir türlü dilimiz varmaz ''gitti!'' demeye...
Kırgın ve sararmış sonbahar yaprağı gibi yüzünde yorgun bir tebessümle ve sakince gitti.
Öfkesiz, teslimiyet içinde, tevekkülle!
Dünyaya çoktan doymuş hatta usanmıştı bile...
Sakince gitti.
İçinden neler kopar, ne ateşler yanar...
Yok artık. Gitti...!
İçinden neler kopar, ne ateşler yanar...
Yok artık. Gitti...!
Yankılanır kalbinin kulaklarında zamanlarca...
Kapanmaz bir defter, gönül yarası gibi...
Kapanmaz bir defter, gönül yarası gibi...
Ah visal ve firak kıskacındaki kalbim!
Sevdin mi onu, söyle bana?
Aşkın lazımı sevmektir, kavuşmak değil, bunu unutma!
Sevdiysen güzel olan sensin, aşk sensin mahzun olma..!
