İnsanlarla fazla konuşan biri değildim. Lüzumu kadar, uzatmadan!
Oysa geveze biriyim, kendi içimde...
Uyku dışında hiç susmuyorum. Bilim buna düşünce, ilim tefekkür diyor. Evet insan, insanlardan kendi kuyusuna düşünce çok konuşuyor! Geçmişi, halini özellikle...
Anı konuşmaya başlayanlar, eşyalarla da konuşurlarmış. Henüz o aşamaya gelmedim. Annem mesela çiçeklerle güzel konuşur. Şimdilerle benim de duyacağım kadar sesli konuşma evresinde. Rüyalarındaki sayıklamalar da buna dahil!
İnsanlar en çok üzüldükleri ve özledikleri şeyleri konuşuyorlar galiba!
Bir de kırıldıkları yerlere (zihin yolculuğuyla) sık sık uğruyorlar. Annem gibi, ben gibi...
Yine de küskün değilim hikâyeme! Arada kendimi paylasam bile..!
Kendi sessizliğimize gömüyoruz acıtan, hasret dolu avazları..!
