Yazmayı seviyorum...
Çoğu zaman yazıp yazıp sildiğim de oluyor. Bir zamanlar Facebookta bir arkadaşım: "Ne çok ölüm teması işliyorsun..." mealinde eleştirmişti beni. Kendi zaviyesinden haklıydı da. Yaşadığı sosyal statü ve "lüküs hayatın" yanısıra sahip olduğu dünya görüşünün de bunda etkili olması mümkündü. Ben ona çok iyi empati yapabiliyordum, zira (lüküs hayat dışında) benzer atmosfer içinden geliyordum. Onun bana empati yapması zor olandı.
*
Bakıyorum da hiç değişmemişim. Ana tema hüzün. Yazdıklarım hüznümün ifadesi kelimecikler bütünü...
İnsan başkalarının üzülme sebebi olmamalı...Bu açıdan sosyal medyadan kendimi emekli etmem isabet oldu.Hatta ''pişmanlık var mı''diye soranlara (güzel dostluklarımı istisna ederek) bugün durduğum yerden keşke o mecraya hiç dahil olmasaydım diyorum.
Modası geçmiş, tenha bir yerde bloğumda oyalıyorum kendimi. Bloğumda beğeni/takip yorum olmadığı için dileyen sıkıcı bulursa okumayı bırakabilir ve nasılsa haberim de olmaz.
Bu bakımdan herkes daha özgür burada...
Lafı şuraya getirmek istiyorum aslında: Bu yıl içinde yaşarsam, doğduğum ayda, buraya da veda etsem diyorum.
Kendi halinde vasat müteşair/yazardan buraya kadar desem...
Yazarak terapi yerine başka bir şey bulurum. İnsan her şeye alışır nasıl olsa...
Yazmayı sevdim....
