Görüyorsunuz artık sene O'nun [sav) bildirdiğince "ay" gibi... Aylar hafta, haftalar gün gibi...Günse "bir hurma yaprağının yanışı kadar."
Böyle bir ahir zaman hengâmesinde, yapıp edeceğimiz her şey "güzel bir final için" olmalıyken, söylemden ve ah çekmekten öteye gidemiyorsak ve aynı hamam aynı tas ise....samimiyetimizi sorgulamamız gerekmez mi?
Biz gerçekten zaaflarımızı, hatta sapkın, aşırıya kaçmış hallerimizi bir hal yoluna hâlâ koyamıyorsak, imanımızı demeyelim de ihlasımızı sigâya çekmek için bu mübarek aylar fırsat günleridir ömrümüzün...Büyük indirimler, aksiyonlar, af bonusları başladı.
Yazımın girizgâhına yeniden atıf yaparak, kendi nefsimden örnekle bitireyim: Annemle izliyoruz. Adam benden bir yaş da küçükmüş ama benden yaşlı ve olgun duruyor. Anneme; "demek dışarıdan bakınca ben de böyleyim!" Annem her zaman kj gibi itirazla ondan genç durduğumu falan söylese de, sürekli gördüğümüz şeylerdeki değişimi ya en iyi biz fark ederiz ya da hiç fark edemeyiz... Kanıksanmış bir psikolojidir bu...
Kendimizi fark etmemiz için de bu rahmet iklimi ilahi bir ikramdır...
"Bu gidiş nereye?"ayetini aynalarda görmüyorsak, son pişmanlığın geldiği an iş işten geçmiş, Murat musallada son kez sahne almış demektir..!
