Kanının eskisi gibi hızlı deveran etmediğini, günlerin sıkıcı ve geçmez olduğunu, neşeni kaybettiğini göreceksin...
Özleyeceksin!
Renklerinin kaybolduğunu, nefesinin konuşmaya bile yetmediğini, takatsizlikten çaresizliğin koynuna yuvarlandığını acı acı bileceksin...
Özleyeceksin!
Gecelere kaçsan uyku tutmayacak, yatağında döneceksin. Sabahlara uyansan için solgun, sevinemeyeceksin...
Her yerde ve her şeyinle eksiksin....
Özleyeceksin!
El ele çiftler görmemek için şehre inmek istemeyeceksin. Dizilerde için için ağlayacak, şarkılarda sellere karışacak, şiirlerle teskin olacak, sevmeyi yeniden keşfedeceksin...
Özleyeceksin!
Özlemeyi ayrı güzel bulup, ayrı seveceksin.
Özlemenin zirvesinin, kavuşmak kadar kıymetli bir duygu olduğunu teslim edeceksin.
Hece hece, harf harf yeniden sevecek, çok seveceksin...
Özleyeceksin!
Yanağından süzülen hüznünle yetim bir çocuk gibi yorganın altına saklanıp, ölmek isteyeceksin. Özlemek ölmek gibi bir şey olduğunda, sen tamamlanacak, sen olacaksın...
Hayatının en zorlu sınavında sayısız şeyler öğreneceksin.
Özleyeceksin!
Özledikçe güzelliğin artacak.
Bakışların, duruşun değişecek.
Ufuklara bakarken, çayını yudumlarken, yalnız kahve fincanındaki sesle irkilirken, aynı şarkıları mırıldanırken, "iyi ki özlediğimsin" diye gözlerini mesut kısarken, olgun bir tebessümle kendine bile artık bir şey söylemeyeceksin...
Özleyeceksin!
Ve özlemene sebep olana tüm olumsuzluklara ve vedaya rağmen, teşekkür edeceksin...
