Ne kâğıt haberdar, ne de kalem..!
Gün batımında ayyuka çıkan, gecelerin sessizliğine melodi olan,
Sancılı sabahlara yapayalnız eren hüzünlerim var benim...
Rüzgârın bile geçerken makamını duyan,
Duyduklarını, duymayanlardan gizleyen,
Sırlarıyla harman dalı oynayan,
Gönül değmemiş hüzünlerim var benim...
İçimde sızıntısı şefkat ırmaklarının,
Kimi zaman kan, kimi zaman göz yaşı karışımı.
Bir ah çekecek olsam, düşüp de öleceğim,
Ölümcül hüzünlerim var benim...
Bakmayın siz soyadımın Mesut göründüğüne !
Mutluluk bir yanımdan değsin diye...
İçimde susturamadığım avazlarımla,
Çocuksu hıçkırıklarla sakladığım hüzünlerim var benim...
Bir yudum sevgiydi bir ömür aradığım,
Kelimelerle çizilmemiş bir aşka adandığım.
Yüzü gül, dili diken dilbazları dilber sandığım,
Bu yüzden aldanmış hüzünlerim var benim...
Dünya hapishanesi dar gelir ruhuma,
Kayıtlara, bendlere gelemem, kanatlanasım var !
Ötelerin merakı her dem derttir içerimde.
Kazanmaktan yana hüzünlerim var benim...
*
[Bu şiiri 31.03.2015'te yazmışım. O zamanlar renkli harf sitili de kullanırdık. Değiştiremeyince silip buraya taşıdım.]
