Bir önceki yazımla ilintili bir Milan Kundera aforizması...
Ne kadar derin değil mi?
Hak etmeden sevilenlere gelsin!..
Kalbe söz geçmez diyerek Şeker Portakalına şerh düşmüş idik...
Kalp, karşılık hesabı yapmadan, matematikten azade sever, aşık olur. Bu sevgiyi, sevdayı muhatabı hak etmese bile...
Ne acaip iş değil mi?
Karşıdaki kalp aşkla yanarken, muhatap olan kalbe aynıyla sirayet edemeyebiliyor... O yangından bir kıvılcım düşmüyor...
Duruma saygı, hissediş ve empatiden öte bir cevabı olmuyor, olamıyor.
Aşk tam da bu...
Sen bana aşıksın diye ben de sana aşık olamayabilirim...Çünkü bu kalp işi...İrade dışı...
Sen benim için o kadar muhteşem hisler yaşayan ve cevabını aldığında beni inanılmaz mutlu edecek kişisindir lâkin meçhul perdesinin ardında olduğumuz için çoğu kez ya geçmişten kalma korku ve endişelerimize yenik düşeriz ya da bizim kalbimiz de başka bir kalp için benzer bir yangın içinde olduğundan başka yangınları görecek hali ve arzusu yoktur...
Hatta bazen bizim aşık olduğumuz kalp de bunun kıymetini idrakten uzak olabilir...
Ne ilginç, tuhaf, garip kaotik bir döngü, paradoks, labirent değil mi...
