"Hayırlı ve bereketli haftalar hissiz adam.."demiş. Takılmış ve tabii yazımı okuduğunu ihsas etmiş.
Hisler...
Duygusallık...
Nerede ve nereye kadar...
Hiç olmaması büyük eksiklik bir insan için...
Aşırı ya da dozunda olmaması da zehir...
Hele de şairler için...
Şiir odaklı yaşayanlar ve hemen her güne yeni bir şiir, metafor/mecaz cümleler üretmeyi handiyse kendisine görev bilen birisi için, melankolik bir hayat oluşur.
Şiir hüzünden beslendiği için de gün sonunda kalem erbabı o hüznü bir şekilde oluşturur, yoksa şiir doğuramaz...
Şahsen hüznü aramadım hiç...
O zaten benim mayamda var.
Mola günlerinde şiir yazmam gerekmediği halde hüzün gölgemdi.
Bir düğüne de gitsem bu durum pek değişmez. Belki de ruhum hastadır!
Her şeyi komik bulamasam da çevremde ciddi asık bilinmem. Mütevazı, şakacı ve şaka yapılabilir biriyimdir...
Bu hal de belki hüznü peçelemektir...
Şair olmadığımı her vesile ifade ederim. Yazarlık mı, o biraz var. Gazete, dergicilik tecrübem öyle şehadet ediyor. Ama şiir ve şairlik bambaşka bir şey. Bu yüzden müteşairim diyorum ya...
Konu konuyu açtı.
Tavsiyem, şiir odaklı yaşamayın.
Şiir mecburen, görev gibi yazılmaz.
Makaleden farklıdır.
Şiir odaklı yaşamak, üretme çabası sizi sıradışına iter. Asosyal olup, şiir için yaşar, şiire adanır, hayatı ıskalar, aldanırsınız...
