Sevgili Rüveyda,
Kış yüzünü göstermeye başladı yavaştan. Kaldırımlar, Kent Park yaprak ölüleriyle dolu… Nasıl da üstlerine basıp geçiyoruz. Daha dün tepemizden bize ihtişamla bakıyorlardı oysa…
Şimdi ayaklar altındalar! Bir kere eskimeye, elden ayaktan düşmeye gör. Ne papatyaları ne de solgun yaprakları ezemem, kıyamam…
Böyle havalarda sırdaşım Kent Park’ı daha çok seviyorum, dışımda az insan, içimde bin bir lisan, hepsi de seni anlatır.
Bazen bazı sabahlara uyanmak istemez insan, yoksa bir ideali, gayesi. Neyse ki benim işe yaradığımı hissettiren dualarını aldığım biricik annem var da günlerin içinden geçmek kolay oluyor.
Havalar soğudu Rüveyda, şimdi sensiz daha çok üşüyorum, dipsiz bir kuyu gibi yatak. Mahrumluğumun üzerine çekiyorum her gece yorganımı…
....devamını kitabımdan okuyabilirsiniz.
