Karşımda biri uzun ve nefes almadan konuşsa boğuluyorum! İçim imdat feryatlarıyla SOS veriyor!
Yoruyor her şey beni yaşlanıyorum..!
Bunu eskiden kabul etmezdim. ''Yaşlanmak ne haddime! Ha ha! Yaşlılık benim semtime uğramadan çeker giderim buralardan, hey yavrum hey!''
Artık o da kabulüm. ''O zaman sen normal değilsin!'' O da kabulüm! Yabanileştim, yabanlaştım! Hani bir yerlerde insanlardan uzak büyümekte olan kedi yavruları görürsünüz, yanlarına yaklaştırmazlar. Cedleri aslan, puma vs. gibi sesler çıkartarak tırnaklarını gösterirler. Ben de biri sohbete çekse gardımı alıyorum! Canım almıyor! Birileriyle tanışmaktan ''özenle'' kaçınıyorum. Vallahi kibir değil! Hazetmem kibirli, cimri ve pis insanlardan!
Dedim ya: ''Sevdi beni yalnızlık! Sonra bir baktım, ben de ona tutulmuşum!''
