Ruhu yalnızlıktan kıvranıyor!
Aslında imdat çığlıkları atıyor!
Ama ben şunu biliyorum ki
Hüznün kucağında olmaktan,
Keyif alan bir ruhu var...
Hüzünle beslenip,
Yalnızlık denizinde yıkanıp,
Tüm inancıyla kaçınılmaz sonun kapısında bekliyor!
Umut mektuplarını yakmış! Beklemekten bıkmış!
Mutluluğu kapının dışında bırakmış!
Gecenin sessizliğinde,
Kirpiklerinden damlayan yaşları,
Sadece yastığına bırakmış...
Dili keskin, lisanı derin,
Adam gibi bir adam...
Belki biraz yorgun,
Biraz da hayata kırgın...
Başı okşanası,
Issız adam...
Arzu
